ΕΠΟΜΕΝΗ ΣΤΑΣΗ... ΠΟΙΗΜΑ ΕΝΟΣ ΦΟΙΤΗΤΗ

Δεν θέλω να πεθάνω νεκρός.
Στο λεωφορείο της ζωής θα δεις την απάθεια να κάθεται...
και όρθια να στέκεται η επαγρύπνιση, ζητώντας μια ευκαιρία να ξεκουραστεί...

Αφράτα γηρατειά με μίσος να κοιτούν... την κατάντια... και να χαμογελούν, γιατί στην σύγκριση νίκησε η εποχή τους.
Αλήθεια νίκησε! Σην ήττα.
Θα δεις πρόσωπα απρόσωπα με προσωπεία άλλης προσωπικότητας.
Στο παράθυρο κοιτούν οι ονειροπόλοι και τα μάτια μας κοιτούν οι τυφλοί.
Πιασμένοι απο κάπου να μην πέσουν οι ετοιμόρροποι
και κείτονται οι προσεκτικοί.
Ο οδηγός ελέγχει τις στάσεις μας.
Αυτός που ελέγχει την διαδρομή.
Δεν είναι ο μόνος...
Αμα ταξιδέψεις και αλλού θα δεις αρκετούς...
Επόμενη στάση ''ζωή'',
δεν κατεβαίνει κανείς.
Επόμενη στάση ''θάνατος'',
δεν κατεβαίνει κανείς.
Επόμενη στάση ''σύμβαση'',
κατεβαίνουν όλοι.
Μένει μόνο ο οδηγός.
Έχει κατέβει ήδη πολλές φορές...
γιατί να το ξανακάνει...
Ο ελεγκτής... κρυφός μασκοφόρος...
που ελέγχει το ταξίδι μας...
υπάλληλος του πολιτισμού μας,
που παρακαλάει για την παρανομία.
Επόμενη στάση ''ύπνωση''
ανεβαίνουν πάλι όλοι σπρώχνοντας
και φωνάζουν ποιος θα κερδίσει την άνεση.
Επόμενη στάση ''ελευθερία'',
κατεβαίνουν οι σκλάβοι απο ψευδαίσθηση.
Η θέα προβάλλει τα δημιουργήματά μας.
Οι επόμενοι νεκροί για την επόμενη στάση μας.
Το παράθυρο δείχνει το μέλλον μας.
Οι επόμενοι τυφλοί,
για να βλέπουν την θέα που τους φτιάξαμε.
Επόμενη στάση ''γνώση'',
κατεβαίνουν δύο-τρεις
ντυμένοι με τα ρούχα της ημιμάθειας,
έτοιμοι να καταβροχθίσουν το απόρρητο.
Επόμενη στάση ''αρετή'',
κοιτιούνται όλοι μεταξύ τους
και αναρωτιούνται ποιος πάτησε το κουμπί.
Ο οδηγός συνεχίζει...
Ανία και δυσοσμία.
Χωρίς οξυγόνο κανείς δεν ζει.
Κάποιος ανοίγει το παράθυρο
για να αναπνεύσουμε θάνατο.
Κανείς δεν νοιάζεται...
Ένα παιδί στο διάδρομο κλαίει για μας.
Επόμενη στάση ''μοναξιά''.
Βαρέθηκα... θα πάω με τα πόδια...

Κωνσταντίνος Βασιλειάδης

φοιτητής του φιλοσοφικού-

 παιδαγωγικού  τμήματος ΑΠΘ