ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΜΕ ΦΛΟΓΕΣ ΣΤΗΝ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ

Έμεινε χθές λίγο χιόνι στο μπαλκόνι. Έμεινε χθές μιά εικόνα καρφωμένη στο μυαλό. Ένας έμεινε. Έφυγαν δύο κι είχαν φτερά. Κι ένα ποτάμι μέσα στο σπίτι... Το μάρμαρο, χρυσό μου, ήταν ανάγλυφο κι έτρεχε ένα άλογο στον κήπο κι ήταν όλα πράσινα και μπλέ και το άλογο άσπρο σαν το φεγγάρι, εκείνη τη νύχτα που παίζαμε παιχνίδια με τις φλόγες στην επιφάνεια. Κοίταξα κάτω, πίσω και μπρός... Είδα βάθος και φώς να με τυφλώνει, να με φοβίζει, να με σταματά. Κοίταξα τα χέρια μου... στα είχα δώσει. Οι λέξεις σου και τα φιλιά, πεταλούδες -στο χρώμα των ματιών σου- που πετούσαν ανάμεσα σε κίτρινα...

Γράφει ο Γιάννης Μανιάτης

 φύλλα.

Πάλι κάτι άλλο είχα γίνει, αδύναμο... αγρίμι πληγωμένο απο αγάπης θριάμβους. Το αντίθετο της αγάπης δεν είναι το μίσος.

Το αντίθετο της αγάπης είναι ο φόβος. Παιχνίδια στην επιφάνεια. Μακριά μας η γη, μακριά μας ο ουρανός. Άστρα που ζωντάνεψαν
κάτω απο τον ήλιο. Καραμέλες που έλειωσαν στα χείλη. Κοίταξα γύρω μου. Παντού εσύ.

Ένας κήπος μέσα σε θάλασσα. Η σκιά του αλόγου πάνω στο φεγγάρι και το φεγγάρι λευκό, βαρύ σα μάρμαρο.

Μαχαίρι στο νερό το δικό μου παρόν. Αυτά που έχω είναι αυτά που θυμάμαι. Αυτά που θυμάμαι είναι αυτά που θέλω.

Αυτά που θέλω είσαι εσύ... Να παίζουμε κρυφτό σ' ένα δωμάτιο, δίπλα στον κήπο που είναι μέσα στη θάλασσα που πάνω της
λάμπουν φεγγάρι και ήλιος μαζί.

Στον διάβολο αρκεί να σου τρώει χρόνο.

Μη δίνεις σημασία σ' αυτά που ξέρεις... Αυτά που κάποτε σου είχα πεί, τώρα τα γράφω αλλά...

σε φλόγες μέσα, σεντόνια, κουρτίνες, φωτογραφίες,

σε φλόγες μέσα, αναμνήσεις, αγγίγματα, φιλιά,

σε φλόγες μέσα, ζήλεια, θυμός και πάθος,

σε φλόγες μέσα, ελπίδα, λήθη και πίστη.

Τώρα πιό ψηλά, πιό μοναχικά, τόσο αμαρτωλά...


Δε ρωτώ γιατί δε μ' αγαπάς.

Ρωτώ γιατί δε μ' αγάπησες...